ΣΠΕΦ : Δεν θα κινηθούμε νομικά στα φωτοβολταικα για το new deal!

Οταν οι ιδιοι οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος κατα την ημέρα της ψήφισης τόνιζαν την αντισυνταγματικότητα του νομου και την πιθανότητα να εκπέσει στα δικαστήρια το κατάπτυστο νομοσχέδιο, για "καποιους" ολα βαίνουν καλώς και σύμφωνα με το νομο και την ηθική... Ισχύει αυτο αλήθεια?  ηλιος.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΕΦ ΣΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΗΤΗΣΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΟΜΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΒΕΙ Ο ΣΠΕΦ
Καλησπέρα σας,
Ο σύλλογος δεν προτίθεται να κινηθεί νομικά. Ο δικηγόρος του συνδέσμου μελέτησε το νομοσχέδιο και βασιζόμενος στο πόρισμα της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής  μας διαβεβαίωσε ότι καμία νομική κίνηση δεν θα έχει αίσιο αποτέλεσμα.
Σας κοινοποιώ και σχετικό κείμενο  του πορίσματος.


Εποµένως, νοµοθετική ρύθµιση η οποία παρεµβαίνει σε συµβατική σχέση για λόγους προστασίας της εθνικής οικονοµίας, εισάγοντας ακόµη και βλαπτική µεταβολή της για το ένα µέρος, συνιστά, κατά την ανωτέρω κρίση του Αρείου Πάγου, εξαιρετικό δίκαιο, το οποίο, όµως, δεν πρέπει να παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας – περιοριζόµενη στο όλως αναγκαίο µέτρο – ούτε τις αρχές της ισότητας και της ασφάλειας του δικαίου.
Με εκτίμηση,

Νότα Μαρκουλάκη
Γραμματέας Συνδέσμου Παραγωγών Ενέργειας Με Φωτοβολταικά

ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙ!!!

ΕΚΘΕΣΗ ΝΟΜΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΕ

15. Επί του άρθρου πρώτου, υποπαράγραφος ΙΓ.1.

  Με τις προτεινόµενες ρυθµίσεις επανακαθορίζονται οι τιµές αποζηµίωσης εν λειτουργία σταθµών Ανανεώσιµων Πηγών Ενέργειας (Α.Π.Ε.) και Συµπαραγωγής Ηλεκτρισµού και Θερµότητας Υψηλής Απόδοσης (ΣΗΘΥΑ). Ο επανακαθορισµός αφορά την τροποποίηση των τιµών αναφοράς του πίνακα της περ. β΄ της παραγράφου 1 του άρθρου 13 ν. 3468/2006 (Α΄ 129) και του πίνακα της παραγράφου 3 του άρθρου 27Α ν. 3734/2009 (Α΄ 8), καθώς και των τιµών αναφοράς του «Ειδικού Προγράµµατος Ανάπτυξης Φωτοβολταϊκών Συστηµάτων σε κτιριακές εγκαταστάσεις και ιδίως σε δώµατα και στέγες κτιρίων» (Β΄1079), όπως αυτές οι τιµές έχουν αναπροσαρµοσθεί και εφαρµόζονται για την εκτέλεση των συµβάσεων πώλησης για τους σταθµούς ΑΠΕ και ΣΗΘΥΑ που βρίσκονται σε κανονική ή δοκιµαστική λειτουργία.

  Συµφώνως προς την αιτιολογική έκθεση, «Στόχος είναι η αντιµετώπιση του συσσωρευµένου χρέους του Ειδικού Λογαριασµού του άρθρου 40 του ν.2773/1999 καθώς και η εξασφάλιση της βιωσιµότητας του έως το 2020. Επισηµαίνεται ότι ο Ειδικός Λογαριασµός από τα τέλη του 2011 άρχισε να εµφανίζει συνεχώς διογκούµενο έλλειµµα, που οφειλόταν στο συνδυασµό της µεγάλης αύξησης των εξόδων του λογαριασµού (λόγω της µεγάλης αύξησης των µονάδων ΑΠΕ και ΣΗΘΥΑ, ως αποτέλεσµα των εγγυηµένων υψηλών αποδόσεων των συγκεκριµένων επενδύσεων) και της ταυτόχρονης µείωσης ή µη αντίστοιχης αύξησης των εσόδων του λογαριασµού (λόγω της µείωσης του εισπραττόµενου από τους καταναλωτές ΕΤΜΕΑΡ συνεπεία της µείωσης της κατανάλωσης ηλεκτρικού ρεύµατος λόγω της οικονοµικής κρίσης, της µείωσης των εσόδων από την πώληση της ηλεκτρικής ενέργειας λόγω της πτώσης της οριακής τιµής συστήµατος)».

Παρατηρείται συναφώς ότι, στο µέτρο που οι προτεινόµενες ρυθµίσεις επιφέρουν µείωση του τιµήµατος που έχει συµφωνηθεί στο πλαίσιο σύµβασης πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας µεταξύ των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ και ΣΗΘΥΑ και του εκ του νόµου µοναδικού αντισυµβαλλοµένου τους (κατά περίπτωση, Λ.Α.Γ.Η.Ε. Α.Ε., Δ.Ε.Δ.Δ.Η.Ε. Α.Ε., Δ.Ε.Η.Α.Ε.), συνιστούν επέµβαση του νοµοθέτη σε υφιστάµενες συµβατικές σχέσεις, η οποία θα πρέπει να ελεγχθεί εάν συνάδει προς την αρχή της ελευθερίας των συµβάσεων (ΑΚ 361), ως ειδικότερης εκδήλωσης της αρχής της οικονοµικής και επιχειρηµατικής ελευθερίας (άρθρο 5 παρ. 1 Συντ.). Η αρχή της ελευθερίας των συµβάσεων, εκτός από την ελευθερία σύναψης ή µη σύναψης της σύµβασης και την ελευθερία επιλογής αντισυµβαλλοµένου, καθιερώνει το δικαίωµα των συµβαλλόµενων µερών να διαµορφώνουν ελευθέρως το περιεχόµενο της σύµβασης, συµπεριλαµβανοµένου του καθορισµού του καταβαλλόµενου ανταλλάγµατος, υπό τον όρο ότι δεν παραβιάζουν τον νόµο ή τα χρηστά ήθη και δεν ασκούν το δικαίωµά τους αυτό καθ’ υπέρβαση των ορίων του, όπως αυτά ιδίως διαγράφονται συµφώνως προς την καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και τον κοινωνικό και οικονοµικό του σκοπό (βλ. Μιχ.Σταθόπουλο, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, Αθήνα – Θεσσαλονίκη, 2004, § 13 αρ. 5 επ., 58 επ., και Απ. Γεωργιάδη, Ενοχικό Δίκαιο, Γενικό Μέρος, Αθήνα, 1999, αρ. 3 επ.). «Με την ελευθερία των συµβάσεων, δεν συµβιβάζεται, καταρχήν, µεταγενέστερη επέµβαση του νοµοθέτη, περιοριστική της ελευθερίας αυτής, εκτός από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελευθερία των συµβάσεων προσβάλλει τα δικαιώµατα των άλλων ή ασκείται κατά παραβίαση του Συντάγµατος ή ενέχει προσβολή των χρηστών ηθών, καθώς επίσης και κατά τις περιπτώσεις που ασκείται προς βλάβη της εθνικής οικονοµίας (άρθρα 5 παρ.1, 25 παρ. 3 και 106 παρ. 2 του Συντάγµατος)» (ΟλΑΠ 33/2002, ΝοΒ 2003, 853 επ., ΑΠ 1465/2001, ΕλλΔνη 2003, σελ. 986, ΑΠ 808/2010, ΧρΙΔ 2011,σελ. 385 επ., ).

 Εποµένως, νοµοθετική ρύθµιση η οποία παρεµβαίνει σε συµβατική σχέση για λόγους προστασίας της εθνικής οικονοµίας, εισάγοντας ακόµη και βλαπτική µεταβολή της για το ένα µέρος, συνιστά, κατά την ανωτέρω κρίση του Αρείου Πάγου, εξαιρετικό δίκαιο, το οποίο, όµως, δεν πρέπει να παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας – περιοριζόµενη στο όλως αναγκαίο µέτρο – ούτε τις αρχές της ισότητας και της ασφάλειας του δικαίου (βλ. και ΣτΕ 3037/2008 Ολοµ., 3047/2006, 1909/2001 και ΑΠ 4/1998 Ολοµ.), και να λαµβάνει χώρα σε εύλογο χρόνο από τη σύναψη της σύµβασης.

 Περαιτέρω, ζήτηµα ανακύπτει και ως προς την εναρµόνιση των προτεινόµενων ρυθµίσεων προς το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύµβασης για την προστασία των Δικαιωµάτων του Ανθρώπου και των θεµελιωδών Ελευθεριών (Ε.Σ.Δ.Α.), που κυρώθηκε µε το ν.δ. 53/1974 και έχει, συµφώνως προς το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγµατος, αυξηµένη έναντι των κοινών νόµων ισχύ, στο µέτρο που µε τις προτεινόµενες ρυθµίσεις θίγονται ενοχικά δικαιώµατα, δικαιώµατα «περιουσιακής φύσεως» και κεκτηµένα «οικονοµικά συµφέροντα» των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας. Κατά πάγια δε νοµολογία, περιουσία, κατά την έννοια του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου, αποτελεί µόνη η υπόσταση µιας ενοχικής σύµβασης, εφόσον συντρέχουν οι προβλεπόµενες γι’ αυτή υπό του νόµου προϋποθέσεις (βλ. Ολ. Α.Π. 5/2011, Ολ.ΣτΕ 668/2012, σκ. 34 επ.). Επισηµαίνεται ότι η στέρηση των ενοχικών δικαιωµάτων χωρεί, κατά την ανωτέρω νοµολογία, µόνο για λόγους δηµόσιας ωφέλειας και προϋποθέτει την