Με στόχο την πληρέστερη ενημέρωση όλων των παράγωγων Φ/Β, ενυπογράφως
και όλως συνοπτικώς, λεκτέα τα
ακόλουθα ιδίως προς αποκατάσταση της πλήρους
εικόνας εν σχέσει προς δημοσιεύματα που
αναρτώνται ιδίως στο διαδίκτυο για την πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ επί της
έκτακτης εισφοράς.
Η αντιμετώπιση του new deal αποτελεί αναμφίβολα πρόκληση για κάθε νομικό και δη μάχιμο δικηγόρο
ασχολείται συναφώς, λόγω της πρωτοτυπίας
των θεμάτων και της de facto υπεροχής του Κράτος στο να νομοθετεί
ουσιαστικά υπέρ του ιδιώτη αντισυμβαλλομένου (ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ), θέτοντας συνεχή εμπόδια (βλ. υποχρέωση για υποβολή
υπεύθυνης δήλωσης) και εκμεταλλευόμενο τις υπαρκτές αγκυλώσεις του ελληνικού δικανικού συστήματος.
Η απόφαση του ΣτΕ για την «έκτακτη
εισφορά» δεν δημιουργεί αντικειμενικά νομικό προηγούμενο αναφορικά με την
αρμοδιότητα – δικαιοδοσία όσον αφορά στο new deal, καθώς το Ανώτατο
Δικαστήριο θεώρησε την ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΣΦΟΡΑ και
μόνο ως φόρο και τους ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΗΕ
για την συγκεκριμένη επιβολή και μόνο ως διφυές νομικό πρόσωπο και
όχι εν γένει.
Συνεπώς δεν είναι ακριβές ότι «τα διοικητικά
δικαστήρια αναδεικνύονται σε κεντρικό
πυλώνα για την αντιμετώπιση νομικών ζητημάτων που προκύπτουν από
το New Deal» (βλ. άρθρο στο energypress)
Αντίθετα για τα θέματα
της ΤΙΜΟΛΟΓΗΣΗΣ (που έθιξε το new deal) αρμόδια ήταν και παραμένουν
κατεξοχήν τα πολιτικά δικαστήρια.
Σημειωτέον ότι η προσπάθεια
εφαρμογής του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (αναστολή 50% -για μικρό χρονικό
διάστημα ημερών- κατά του ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ λόγω υποβολής ενδικοφανούς προσφυγής σε
αυτούς ως «φορολογικές αρχές») δεν θεωρούμε ότι έχει πρακτικά πιθανότητα
επιτυχίας.
Για να λέμε τα
πράγματα απλά και καθαρά και να μην ξεχνάμε την ουσία η υπόθεση στο ΣτΕ μέσω ΠΙΛΟΤΙΚΗΣ ΔΙΚΗΣ δυστυχώς χάθηκε.
Συνεπώς πέραν από θεμιτές νομικές απόπειρες αντιμετώπισης του new deal κρίσιμο είναι καθ’ ημάς ότι σε τέτοιου είδους υποθέσεις, η επιλογή αν μη τι άλλο της ρεαλιστικότερης (με βάση τις συνθήκες
όπως διαμορφώνονται) ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ δεν
πρέπει να λησμονούνται.
Γιατί στόχος κάθε
δικηγόρου που ασχολείται με το new deal δεν μπορεί παρά να είναι κυρίως πως θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες να κερδίσει
τη δίκη και όχι απλώς η επιτυχής διεκπεραίωση – εισαγωγή της υπόθεσης στο
αρμόδιο Δικαστήριο.
Για το λόγο αυτό
εξαρχής έχουμε προτείνει ως ενδεδειγμένη στρατηγική: προσφυγή αρχικά στα
πολιτικά δικαστήρια, επικουρικώς και σε δεύτερο χρόνο στα διοικητικά δικαστήρια
(αναλόγως της εξέλιξης) και σε κάθε περίπτωση όχι μέσω «πιλοτικών δικών».
Ηλίας Δ.
Κολλύρης
Δικηγόρος –
Διδάκτωρ Νομικής
Η απόφαση που εκδίδεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας με την διαδικασία της πιλοτικής δίκης αφορά ζήτημα «γενικότερου ενδιαφέροντος που έχει συνέπειες για ευρύτερο κύκλο προσώπων» (άρθρο 1 Ν.3900/2010). Ήδη από την απλή ανάγνωση, ήτοι την γραμματική ερμηνεία, του κειμένου του νόμου, είναι σαφές ότι η εν λόγω απόφαση διαθέτει αν μη τι άλλο βαρύνουσα σημασία στο μέτρο που, εξ ορισμού, εκδίδεται εξ αφορμής ζητήματος μείζονος σπουδαιότητος από το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας, στα πλαίσια διαδικασίας που συνεπάγεται αυτοδικαίως και υποχρεωτικώς την αναστολή εκδίκασης των εκκρεμών υποθέσεων στις οποίες τίθεται το ίδιο ζήτημα. Εάν δε ληφθεί υπόψη ότι η νομολογία - ιδίως των ανωτάτων δικαστηρίων - στη χώρα μας, συνιστά μία εκ των πηγών του δικαίου, δίχως τούτο να της προσδίδει τον δεσμευτικό χαρακτήρα του νομολογιακού προηγούμενου του αγγλοσαξονικού δικαίου, την καθιστά οπωσδήποτε ερμηνευτική βάση επί της οποίας ερείδεται η εφαρμογή και εξέλιξη του δικαίου. Επομένως, η εμμονή στην πεποίθηση περί ad hoc δικαιοδοτικής κρίσης, πέραν του εκφράζει το προφανές, ήτοι ότι ο δικανικός συλλογισμός σχηματίζεται επί τη βάσει της συγκεκριμένης διαφοράς που άγεται ενώπιον του δικαστή δεσμεύοντας μόνον τους διαδίκους της συγκεκριμένης δίκης, επιπλέον κλονίζει την ασφάλεια και την ενότητα του δικαίου στο βαθμό που ενέχει τον κίνδυνο αυθαίρετων, στεγανών και αθεμελίωτων δικαστικών αποφάσεων. Έτσι, σε μια ενδεχόμενη πιλοτική δίκη σχετικά με το ζήτημα του «new deal», καίτοι το αντικείμενό της είναι διάφορο από την πιλοτική δίκη για την «έκτακτη εισφορά» και, επομένως, η δικαιοδοτική κρίση πιθανόν να είναι διάφορη ή να έχει διαφορετικά ερείσματα, η μη λήψη υπόψη από το Συμβούλιο της Επικρατείας της προγενέστερης δικής του απόφασης η οποία, ναι μεν είχε διάφορο αντικείμενο, πλην όμως εκρίθη για πρώτη φορά το ζήτημα της φύσης των ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ και των πράξεων που εκδίδουν, θα προκαλούσε το λιγότερο αμηχανία ως προς την έκταση του δικαστικού ακτιβισμού εντός ενός Κράτους Δικαίου. Ασφαλώς, η με το παρόν υποστηριζόμενη άποψη περί της αναγκαιότητας λήψης υπόψιν από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στα πλαίσια της πιλοτικής δίκης για το «new deal», της προγενέστερης απόφασής του στα πλαίσια της πιλοτικής δίκης για την «έκτακτη εισφορά», ουδόλως σημαίνει ότι η προγενέστερη αυτή απόφαση δεσμεύει σε όμοια δικαιοδοτική κρίση καθόσον είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά αντικείμενα δίκης. Είναι όμως επίσης ξεκάθαρο ότι η κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας ως προς τον διφυή χαρακτήρα των ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ δεν μπορεί να αγνοηθεί όταν το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο κληθεί να δικάσει επί ζητήματος το οποίο, καίτοι διάφορο, εντούτοις άμεσα συνυφασμένο με τη φύση των ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ και των πράξεων που εκδίδουν. Συμπερασματικά, ναι μεν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας επί της «έκτακτης εισφοράς» δεν δημιουργεί νομικό προηγούμενο σχετικά με την αρμοδιότητα – δικαιοδοσία όσον αφορά το «new deal», ωστόσο, πέραν του ότι σε κάθε περίπτωση, όπως ήδη ελέχθη, δεν υφίσταται στη χώρα μας δεσμευτικό νομικό προηγούμενο, αποτελεί οπωσδήποτε ερμηνευτικό οδηγό για την περαιτέρω νομολογιακή αντιμετώπιση κάθε ζητήματος που άπτεται της φύσης των ΛΑΓΗΕ/ΔΕΔΔΗΕ και των πράξεων που εκδίδουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραιτέρω, η προσέγγιση του ζητήματος του «new deal» ως αντικείμενο δίκης κατ’ αρχήν πολιτικό και επικουρικώς, ήτοι αναλόγως των εξελίξεων (εν προκειμένω αναλόγως απόρριψης ή μη των σχετικών αιτήσεων ασφαλιστικών μέτρων ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων) διοικητικό, εγείρει σε μια πρώτη ανάγνωση ζητήματα δικηγορικής δεοντολογίας στο βαθμό που επιβραβεύει την ανεύρεση και υποστήριξη επιχειρημάτων συγχρόνως και από την μία (σε περίπτωση που το ζήτημα θεωρηθεί αντικείμενο πολιτικής δίκης) και από την άλλη πλευρά (σε περίπτωση που το ζήτημα θεωρηθεί αντικείμενο διοικητικής δίκης) με μόνο σκοπό την μεγιστοποίηση της πιθανότητας δικαστικής νίκης και μάλιστα, δικαστικής νίκης «αναλόγως της εξέλιξης», ήτοι ανεξαρτήτως της εδραίας νομικής θεμελίωσης, προωθώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο έναν δικηγόρο «a la carte», του οποίου η νομική κατάρτιση και συμβουλή διαμορφώνεται εκ των υστέρων ως αποτέλεσμα των εξελίξεων. Επιπλέον, μια τέτοια προσέγγιση, η οποία αναμφίβολα χαρακτηρίζεται από νομική εφευρετικότητα, πρωτοτυπία και πρωτοφανή ευελιξία, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει ως προς την αποτελεσματικότητά της δεδομένου ότι προκρίνει την υποστήριξη επιχειρημάτων ενώπιον «αρχικά» των πολιτικών δικαστηρίων, «επικουρικώς και σε δεύτερο χρόνο» δε, την υποστήριξη των ακριβώς αντίθετων - ή πάντως αναγκαίως διαφορετικών - επιχειρημάτων ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων. Ευλόγως διερωτάται κανείς πώς άραγε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «ρεαλιστικότερη στρατηγική» η ανεύρεση επιχειρημάτων «αναλόγως της εξέλιξης» και του είδους του δικαστηρίου στο οποίο, αρχικά ή μεταγενέστερα, θα αχθεί η εν λόγω διαφορά. Παρόμοια στρατηγική θυμίζει κατασκευή ευκαιριακών επιχειρημάτων της στιγμής, απέχοντας πολύ από το να θεωρηθεί «ρεαλιστική στρατηγική», στο μέτρο που για να μπορεί να «σταθεί» επί αμφότερων δικαστηρίων, ήτοι τόσο πολιτικών όσο και διοικητικών, εγκυμονεί το λιγότερο τον κίνδυνο αντιφατικών, αθεμελίωτων και πρόχειρων επιχειρημάτων τα οποία, στην καλύτερη περίπτωση, θα οδηγούν σε απόρριψη των σχετικών ενδίκων μέσων και βοηθημάτων ως απαράδεκτων και στην συνακόλουθη απώλεια χρόνου και άσκοπων δαπανών εκ μέρους των παραγωγών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν συμφερότερο για όλους, δικηγόρους και παραγωγούς, εάν η νομική προσέγγιση του πράγματι νέου στα νομικά προηγούμενα και εξ αυτού του λόγου ακόμη θολού ζητήματος του «new deal», προσανατολίζονταν πριν απ’ όλα στην ανεύρεση στέρεων και «ρεαλιστικών» επιχειρημάτων τα οποία, δίχως να συνιστούν μονόδρομο, ωστόσο απηχούν μια δομημένη, μελετημένη και επιστημονικά θεμελιωμένη στρατηγική. Ούτως ή άλλως, στην προϊούσα οικονομική και πολιτική κρίση που διανύουμε, δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικοοικονομικού σκηνικού που να θεωρείται δεδομένη, κεκτημένη ή έστω βέβαιη. Επομένως, κανενός είδους νομική στρατηγική δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι στεγανή, στάσιμη και προσηλωμένη σε αντιλήψεις και θεωρίες που δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα και τις εξελίξεις. Είναι, όμως, άλλο το να αφουγκράζεται κανείς την πραγματικότητα και, αναλόγως, να διαμορφώνει την πρότασή του, την οποία οφείλει να υποστηρίξει μέχρι τέλους, άλλως θα ήταν ασφαλέστερο και επαγγελματικά συνεπέστερο να απέχει ή έστω να διατυπώσει επιφυλάξεις, και άλλο το να αφουγκράζεται την πραγματικότητα, να διαμορφώνει μια πρόταση, να την υποστηρίζει, εν συνεχεία δε, να είναι έτοιμος να αλλάξει συλλήβδην την πρότασή του εξ αιτίας της πραγματικότητας που μεταβλήθηκε και να προσαρμόσει την νέα του πρόταση, ως εκ θαύματος, στα νέα δεδομένα. Για την ώρα, μόνο ασφαλές νομικό έρεισμα στο ζήτημα του «new deal» φαίνεται να είναι η παραβίαση εκ μέρους του νομοθέτη της αρχής της αναλογικότητας, όπως αυτή προστατεύεται συνταγματικά στο άρθρο 25 του Συντάγματος.
Και ξαναπλακώνονται δημόσια οι δικηγόροι, ενώ οι παραγωγοί πληρώνουν... Κε Κολύρη ότι έσπειρες θερίζεις... Θυμάσαι που ρουφιάνεβες τον Γεραπετρίτη, τον Μεταξα, τον Παπακωνσταντίνου και όποιους άλλους δικηγόρους με το παπαγαλάκι σου την κα Τόφα και τον Σπύρο Ματζίνο?????...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεξάρτητοι παραγωγοί μεσίτες του Κολύρη λεγόντουσαν αυτοί!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή